ΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Όλος ο κόσμος αυτές τις ημέρες είναι γεμάτος χαρά τρέχει πηγαίνει για ψώνια κοιμάται και ξυπνά με ένα χαμόγελο, είναι τα ιδανικά Χριστούγεννα που περνάει ο κάθε άνθρωπος...όπως κι εγώ. Τι έχει αλλάξει φέτος όμως και θα συνεχιστεί όπως κρίνεται και το νέο έτος;
Ας αρχίσω από την αρχή, είναι γνωστό πως την ημέρα των Χριστουγέννων όλοι έχουν καλή διάθεση και συνεχίζεται μέχρι το νέο έτος. Ας πούμε ότι φέτος ήταν διαφορετικά. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ήταν η πρώτη φορά όπου κοιμόμουν και αισθανόμουν ακριβώς τι γινόταν... Δεν πίστευα το επόμενο πρωί ότι είχε γίνει όντως κάτι τέτοιο. Γεμάτος κούραση το βράδυ αποκοιμήθηκα αμέσως, αλλά δεν έγινε μόνο αυτό. Όταν ξύπνησα ήμουν εξαντλημένος κατάλαβα απευθείας τι είχε συμβεί ένα κύμα δακρύων ξέσπαγε στα μάτια μου κατά τη διάρκεια αυτής της γιορτινής ημέρας παράλληλα ενώ κοιμόμουν. Αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν σε ένα μαύρο δωμάτιο, μπροστά μου ένα τσούρμο παιδιά να τρέχουν και να παίζουν και εγώ να έχω αγκαλιάσει τα γόνατά μου και τα καυτά δάκρυα να πέφτουν στις παλάμες που τις κρατούσα ανοιχτές. Πίσω μου αντί να υπάρχει ένα χαρούμενο τοπίο, το μόνο που κυριαρχούσε ήταν ένα φρεσκοκαμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο που τα φωτάκια του ήταν μικρές καύτρες που είχαν απομείνει ακόμα σχεδόν σε κάθε κλαδί. Δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου σχεδόν καθόλου την επόμενη μέρα είχαν πρηστεί... Μόλις άρχισα να σηκώνομαι είχα δίκιο το μαξιλάρι ήταν υγρό είχε μαζέψει τόνους χριστουγεννιάτικων μαύρων δακρύων.
Και ενώ περνούσε ο καιρός, όλο και κάθε βράδυ έπεφτα να κοιμηθώ και αισθανόμουν έναν πόνο... Και φτάνω στο σημείο που όλοι οι άνθρωποι θα κάνουν μια νέα αρχή καλύτερη από την περσινή έτσι ώστε να μπει καλά η χρονιά τους, γνωρίζω ήδη τη δική μου... Τουλάχιστον γνωρίζω από τώρα τις αποχρώσεις που πρόκειται να έχει και συμβιβάζομαι με αυτές εξάλλου και το μαύρο έχει τη δική του χάρη...

Ας υποδεχτούμε λοιπόν το νέο έτος όλοι και καλή μας χρονιά!!!

ΚΑΤΙ...ΣΑΠΙΟ

Τελικά ισχύει πως κάποιοι ηθοποιοί τρελαίνονται ψυχικά μόνο και μόνο από τις πολλαπλές και γρήγορες εναλλαγές συναισθημάτων.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην καθημερινότητα τη δική μου καθημερινότητα... Ξέρω ότι μέσα μου υπάρχει κάτι σάπιο κάτι ζοφερό το οποίο δεν μπορώ να αντιμετωπίσω. Καθημερινά το κρύβω, αισθάνομαι σαν να έχω τις αρχαίες προσωπίδες τη μια της κωμωδίας και τη χρησιμοποιώ όταν βρίσκομαι μπροστά σε κόσμο και εκείνη της τραγωδίας η οποία... Ίσως γίνεται ένα με το πρόσωπο μου. Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά η μια λύση είναι ένα κύμα δακρύων να ξεσπά ανά σύντομα χρονικά διαστήματα μήπως ξεσπάσω και μου δώσει δύναμη να συνέλθω ή ένα "φάρμακο".
Το "φάρμακο" (και όχι δεν αναφέρομαι στα ναρκωτικά) αυτό έχω τη δυνατότητα να το παίρνω περιορισμένες φορές στο διάστημα ενός ολόκληρου χρόνου κι όταν γίνεται ξεχνάω τα πάντα, η ώρα περνάει απίστευτα γρήγορα είναι λες και οι δείκτες του ρολογιού το κάνουν επίτηδες και παίζουν μαζί μου, ενώ γνωρίζουν πως εκείνοι την ώρα έχω φτάσει την ψυχική γαλήνη και η σωματική μου υγεία αγγίζει την καλύτερη της στιγμή. Υπάρχουν όμως στιγμές που σκέφτομαι, "τι θα συμβεί αν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο δεν το πάρω", δεν νιώσω τις θεραπευτικές του ιδιότητες και το μαύρο αυτό χρώμα με καταβάλει, πως θα συνέλθω;

Μέχρι στιγμής ακόμα ούτε έχω τρελαθεί, ούτε θέλω να σκέφτομαι αν όντως η έλλειψη του γλυκού μου "φαρμάκου" μπορεί να ξεπεράσει ή έστω να αγγίξει την απουσία του ενός ή παραπάνω χρόνου...

 

ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΟΥΝ ΠΟΛΛΑ

Είναι αλήθεια λοιπόν... μπορεί να μη χρειάζεσαι πολλά για να γίνεις ευτυχισμένος, αλλά χρειάζεσαι συγκεκριμένα πράγματα και λίγα που σε κάνουν να νιώθεις έτσι. Ή μήπως να πω κάποιο ή κάποια πρόσωπα!!!
Έχεις τη δυνατότητα να μπορείς να νιώθεις μια απρόσμενη ζεστασιά, γαλήνη, κάτι που δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο για το που βρίσκεσαι και με το/τα άτομα που είναι δίπλα σου!!! Ίσως είμαι τυχερός που μπορώ και το ζω αυτό, και πραγματικά χαίρομαι που όσες αλλαγές έχουν συμβεί είναι όλες προς το καλύτερο, μπορεί ορισμένες φορές, σκέψεις να με εκτοπίζουν από τη χαρούμενη πλευρά και να ξανά πέφτω σε ένα απομονωμένο σκοτεινό δωμάτιο μόνος μου αλλά όταν έχεις ορισμένους ανθρώπους δίπλα σου, σε εντοπίζουν γρήγορα και ξανά σηκώνεσαι στα πόδια σου, βγαίνεις έξω στο φως και η σπίθα αναζωογονείται μέσα μου, ενώ ένα χαμόγελο επιστρέφει στα χείλια μου μέρα με τη μέρα και όλο μεγαλώνει.
Τελικά αυτό που έχω μάθει είναι ότι άτομο που σε αγαπά και είτε σου φωνάζει είτε σε ''κατσαδιάζει'' σε αγαπά πραγματικά και αν σταματήσει τότε είναι που πρέπει κάποιος να ανησυχεί διότι, έχει πάψει να  ενδιαφέρεται για σένα. Μερικές φορές το μυαλό μας παίζει διάφορα παιχνίδια που νομίζουμε ότι κάτι γίνεται σκοπίμως όμως τα ''μη'' και τα ''όχι'' από αυτούς που με αγαπάνε και αγαπώ τα σκέφτομαι σοβαρά. Και ίσως μερικές φορές να εκπληρώνω και κάποιες επιθυμίες ορισμένων...

Για αυτό λοιπόν δεν χαίρομαι που είμαι μαζί με τα/το άτομο αυτό αλλά που εκείνο/οι είναι μαζί μου και όσο μου προκαλείται η ίδια ζεστασιά τότε κάνω τα πάντα για να είναι δίπλα μου. Βέβαια, οποιοδήποτε φύγει από μόνο του, τότε αφού είναι δική του απόφαση καλώς... Αλλά θα προσπαθήσω να το αποτρέψω!!!
Μπορεί κάποιον να μην τον αντιπροσωπεύει αυτά που γράφω και καλά κάνει θα έχει τους δικούς του λόγους!!! Και μπορεί κατά κάποιον τρόπο να έχει εκπληρωθεί ένα μικρό μου όνειρο με αυτό που μου προσφέρεται!!!

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Μετά από τόσα χρόνια σου έρχονται πάλι συναισθήματα που είχες ξεχάσει και μάλιστα όχι τα ευχάριστα αυτά τα θαμμένα τα οποία δεν θες να ξανά βγουν στην επιφάνεια...
Καυτά ρυάκια λάβας κυλάνε από τα μάτια μου δεν καταλήγουν πουθενά, ωστόσο είναι ένα ξέσπασμα, ένα απρόσμενο συναίσθημα.. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε μου είχε ξανά συμβεί αυτό, από τη μια χαίρομαι που θυμήθηκα πως είναι αυτή η αίσθηση από την άλλη αυτός ο πόνος που σε τρυπάει όλο και πιο δυνατά όσο περνάει η ώρα είναι τόσο βασανιστικό.
Τα αναφιλητά, οι λυγμοί να αισθάνεσαι το βουνό που εκρήγνυται σαν κόμπο στο λαιμό μου να μην μπορώ να πάρω ανάσα... Το τρέμουλο και το δίπλωμα σε μια γωνία ενός δωματίου σαν να έχει μπει ένα δαιμονισμένο πνεύμα μέσα μου... Μα γιατί να είναι τόσο δύσκολο να με καταλάβουν οι άλλοι.
Αστραπιαίες ανόητες ή ίσως και όχι σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Μπορεί να είναι δευτερόλεπτα αλλά περνάνε. Τι μου συμβαίνει; Γιατί να μην το έχω ξανά περάσει αυτό τόσο δυνατά; Γιατί;
Μέχρι και ένας κλόουν κάποια στιγμή λυγάει δεν μπορεί συνέχεια να κάνει αστεία!!! Πρέπει να ξεσπάσω δεν γίνεται αλλιώς, έτσι και το κρατήσω θα εκραγώ!!!! Μήπως ένα χαρούμενο άτομο παύει να ζει τόσο χαρούμενα όσο συνήθιζε να ζει;
Θα το ξεπεράσω ή μάλλον πρέπει να το ξεπεράσω!!!

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Αγνάκτηση, θυμός, οργή... νέφος στο μυαλό μου. Μια πλήρης θολούρα που δεν μπορεί να καθαρίσει... Γιατί πάντα πρέπει να σε προκαλούν κι αν τουλάχιστον σε προκαλούν να βρουν το θάρρος να το κάνουν μπρστά σου και να μπορέσουν να σε αντιμετωπίσουν...
Δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει αυτό. Μια ηλιόλουστη μέρα σε μια καταγάλανη θάλασσα και ξαφνικά όλα σκοτεινιάζουν γιατί να γίνεται αυτό πάντα πίσω απο την πλάτη του άλλου... Μήπως φοβάται να αντικρίσει τον άλλον και χάσει τα λόγια του ή δεν έχει την παραμικρή πρόχειρη, ανούσια και ανώφελη δικαιολογία από ένα σίγουρο αποτέλεσμα; Μπορεί και τα δύο άτομα να μην είναι καθαρά από απόψεις, ωστόσο ενα ρυάκι θολό μπορεί να αντικατοπτρίσει ένα άλλο πρόσωπο ή αντικείμενο σε σχέση με ένα βρώμικο γεμάτο σκουπίδια ρυάκι. Τι συμβαίνει λοιπόν φοβάσαι την αντανάκλαση του ίδιου σου προσώπου. Το πόσο μπορεί να έχει πραμορφωθεί με όλα αυτά που λες, με όλες τις αβάσιμες δικαιολογίες και κακολογίες που εξαπολύεις χωρίς καν να γνωρίζεις τι είναι αυτά που λες...
Όλοι γνωρίζουν ότι για να επιβιώσης σε μια κοινωνία πρέπει να υπομένεις το άδικο αλλά να μπορείς να υποστηρίξεις και το δίκιο σου όταν είσαι σίγουρος και ο καλύτερος τρόπος είναι αυτό που λέμε face to face.. Αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό τότε δε σε παίρνει να κάνεις και κάτι άλλο... Επίσης, αν βλέπεις το στενό κοινωνικό σου περιβάλλον άρχισε να ανησυχείς κάτι δεν πάει ιδιαίτερα καλά.. Ίσως πρέπει να ψαχτείς!!!!

ΚΑΤΙ ΠΡΟΤΩΓΝΩΡΟ...

Μια μονάχα σκέψη μου για σένα μπορεί να αλλάξει τα πάντα, τρόπος σκέψης, συμπεριφορά... Η καθημερινότητα μπορεί να ξεφύγει από τη ρουτίνα ακόμα κι αν η σκέψη μου για σένα παραμένει και αυτή η ίδια. Πλέον υπάρχει ένας σκοπός, ένας στόχος για να επιβιώνω κάθε μέρα, να προσπαθώ να σε κερδίζω ακόμα περισσότερο. Βέβαια, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω καλά, ωστόσο συνεχίζει και μου δίνει κίνητρο να προσπαθώ ακόμα πιο πολύ.
Το να ζητάς πολλά ίσως να αισθάνεσαι ότι λαμβάνεις λίγα, όμως όταν ζητάς μετρημένα και συγκεκριμένα πράγματα νομίζεις πως είσαι πλήρης και χαρούμενος. Μια αγκαλιά αρκεί, μπορείς να νιώσεις τα πάντα, το τι αισθάνεσαι ή ακόμα και το τι αισθάνεται το άλλο άτομο. Νιώθεις οικεία, όμορφα ένα περίεργο συναίσθημα, δεν είναι μια τυπική χαιρετούρα σε περίοδο εορτών που όλοι αγκαλιάζονται και ανταλλάσσουν ευχές, είναι κάτι το συναισθηματικά φορτισμένο.
Ίσως, ένα φιλί να άλλαζε τα πάντα...μπορεί να σε μαγέψει, να σε ταξιδέψει σε άλλα μέρη να βλέπεις πυροτεχνήματα να σκάνε γύρω σου και να παρακολουθείς όλα τα χρώματα που αναμειγνύονται.Να νομίζεις πως αυτό που ζεις είναι ένα ψέμα, ένα όνειρο, αλλά να μην μπορείς να επανέλθεις...
Καταλαβαίνεις το άλλο άτομο, γίνεσαι ένα μαζί του, μπορεί να μην έχεις τη δυνατότητα να νιώσεις όλη τη χαρά ή τη λύπη του ή την απογοήτευσή του, όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο πλέον αισθάνεσαι τα ίδια σε ένα μικρότερο βαθμό.
Σαφώς ένα από τα καλύτερα και πιο γνωστά ποιήματα είναι το  "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη. Αν και ορισμένοι στίχοι προκαλούν τον πόνο και την οδύνη κάποιοι σου βγάζουν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, όμορφο...

[...]"Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη [....]

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά"

[...]

"Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς"

Άραγε είναι φυσιολογικό όλο αυτό που συμβαίνει....;

Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ

Μια λάθος στιγμή και μπορεί να σε κάνει να καταρρεύσεις.... Μια στιγμή αλήθειας, αλλά η χρήση των λέξεων αν και σωστή πολύ βιαστική!!!!
Μέσα στη μέθη των συναισθημάτων μπορείς να παρασυρθείς τόσο εύκολα και απρόσμενα και αν και νιώθεις σωστά δεν μπορείς να το πεις!!! Γιατί συμβαίνει αυτό; Αφού θέλω να το πω, γιατί αν πραγματοποιηθεί και όντως ειπωθεί να νιώσω μπερδεμένος, συγχυσμένος... ή ακόμα χειρότερα αγχωμένος και εσφαλμένος;
Μήπως η μέθη αυτή τελικά είναι πιο επικίνδυνη σε σχέση με μια τυπική...; Μήπως το αλκοόλ είναι πιο ασφαλές σε σχέση με αυτή τη ναρκωτική ουσία των συναισθημάτων;  Η επιλογή της ζάλης είναι δύσκολη και οι δύο είναι ανάμικτες... Η μία προσφέρει μια φυσιολογική ζάλη και επιθυμητή που την επιδιώκεις και η άλλη απρόσμενη με πολλά ανακατεμένα συναισθήματα!
Τι μπορεί να προσφέρουν και οι δύο μαζί...;;;; Ή ακόμα καλύτερα πως τις αποφεύγεις;
(αν και σύντομο κείμενο τα ερωτήματα ακόμα παραμένουν μέσα στο μυαλό μου και ακόμα χειρότερα ίσως πρέπει να απαντήσω τις δυο τελευταίες... αρχίζοντας με το τι προσφέρουν κι οι δυο μαζί...)

ΤΟ ΑΥΡΙΟ....;

Απρόσμενο και περίεργο συναίσθημα... θες να γελάς συνέχεια, αλλά φοβάσαι προσπαθείς να κρατηθείς διότι υπάρχει η πιθανότητα ή να σε περάσουν για μια διαταραγμένη προσωπικότητα ή να περιμένεις το απρόσμενο προς την σκοτεινή και οδυνηρή κρυφή πλευρά της ζωής... Τι πρέπει να κάνεις μήπως το ζήσε την κάθε στιγμή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κοινότυπη φράση πλέον, μήπως πρέπει να γίνω πιο επιφυλακτικός, μήπως....μήπως....μήπως;

Η αίσθηση του ανανεωμένου, ευτυχισμένου, ή μάλλον του ευχαριστημένου γιατί ο ευτυχισμένος θέλει αρκετή προσπάθεια για να επιτευχθεί, είναι ένα σημαντικό απόκτημα. Ένας καπνός ευφορίας που ζαλίζει το μυαλό σου καθημερινά είναι σαν τη δόση του κάθε εξαρτημένου που τη ζητάει απεγνωσμένα, ωστόσο αν και εθιστικό δεν μπορεί να σου προκαλέσει σωματική ζημιά παρά μόνο κάποιες ευχάριστες και αναζωογονητικές νοητικές "ζημιές".

Ακόμα και το δωμάτιο που μπορεί να είναι ένα μικρό τετράγωνο και είσαι κλεισμένος στην κυριολεξία σε έναν κύβο, φαίνεται ως ένα απέραντο δάσος και για πρώτη φορά ανθισμένο και φωτεινό... Όμως είναι έτσι;

Πώς γίνεται να μην ανησυχείς για το αν από στιγμή σε στιγμή αυτό το δάσος πιάσει φωτιά και κάψει κάθε καινούριο και καταπράσινο σημείο του και το κάνει ένα ζοφερό μαύρο που για να "επουλωθεί" χρειάζεται μήνες ή καλύτερα χρόνια αλλά δεν θα ξανά αποκτήσει ποτέ την παλιά του ομορφιά.

Από την άλλη, τι γίνεται αν αυτός ο καπνός που σε ταξιδεύει και σε μαγεύει, γίνει ένας αποπνικτικός μαύρος καπνός που δεν μπορείς πλέον να ζήσεις και το δωμάτιο με τη σειρά του αρχίζει και στενεύει....

Κάπου εκεί είναι το σημείο που πρέπει να σκεφτώ να ζω τελικά την κάθε στιγμή αποκτώντας εμπειρίες οι οποίες μπορούν να χαραχθούν μονίμως στο μυαλό μου, στη ψυχή μου; Ή να προσέχω την κάθε μου κίνηση και να είμαι επιφυλακτικός για το τι έρχεται την επόμενη μέρα, χωρίς να πληγωθώ, χωρίς να υποστώ άλλη μία επώδυνη στιγμή, χωρίς να αναζωπυρώσει το μίσος και το σκοτεινιασμένο νέφος μέσα μου;

Γιατί μπορεί να γίνει τόσο απρόσμενο το αύριο;

ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Μόνο και μόνο ένα συναίσθημα είναι υπεύθυνο για το τι θα ακολουθήσει...
Με το πέρασμα του χρόνου νομίζεις πως θεραπεύεσαι αλλά ξαφνικά κάτι συμβαίνει και επιστρέφεις στη ζοφερή μιζέρια που σε κατέλαβε πριν καιρό. Είναι σχεδόν απίστευτο να πιστέψεις πως όντως γίνεται να έχουν τελειώσει τα δάκρυα ή μάλλον να είναι κατά κάποιο τρόπο φυλακισμένα και να υγραίνουν τα μάτια σου αλλά να μην μπορείς να δακρύσεις.
Πώς έχεις τη δυνατότητα μετά να εκφραστείς, να λυπηθείς, να μπορέσεις να απομακρύνεις το μαύρο πέπλο που σε περιβάλλει και να αισθανθείς καλύτερα; Δεν μπορώ να το πιστέψω πλέον πως όταν πονάς για ένα άτομο ή μάλλον σε κάνει να πονάς μπορείς να καταλήξεις πλέον στο άλλο άκρο αυτό που για μερικούς είναι η αναισθησία ή η αδιαφορία. Αλλά όταν έρχεται μια ανάμνηση ντυμένη στα μαύρα με ένα μακρύ μαλλί, που όταν το παίρνει ο άνεμος προσπαθεί να σε πνίξει είναι η στιγμή που τρελαίνεσαι και αρχίζεις να αναρωτιέσαι πάλι όλα όσα συνέβησαν από την αρχή! Έπρεπε να γίνουν; Μήπως έφταιγα; Δεν γίνεται...όλα είναι ξεκάθαρα, ευτυχώς η λογική μου είναι ακόμα έγκυρη, είναι η μόνη που μπορεί να με επαναφέρει από το ανελέητο και σκοτεινό δάσος μέσα στο οποίο τριγυρνάω...
Προσπαθώ να το προσπεράσω και να μη με επηρεάσει ποτέ ξανά αλλά πάντα κάτι επιστρέφει...Ίσως πρέπει να γίνει μια αλλαγή και αυτή τη φορά καλό θα ήταν να είναι ριζική, είτε από το πλευρό μου είτε από την άλλη, την απρόσιτη πλευρά. Το σίγουρο είναι ότι ακόμα στέκομαι όρθιος και έχω ακόμα δυνάμεις για να το παλέψω, δεν θα λυγίσω εύκολα!!! Θα είμαι εδώ...

Ή μήπως.....

Όπως λέει και το σχόλιο στο τραγούδι "τα αντίο είναι δύσκολα"

ΦΥΓΗ

Πίεση, υπερένταση, τρέλα κι όλα γύρω μου γυρίζουν σε τρελούς ρυθμούς...Πρέπει να τρέξω, να φύγω δεν είναι το σωστό μέρος εδώ.

Περίεργο ακούγεται, όταν έχεις περάσει τόσες δυσκολίες ή ακόμα και τόσα κατορθώματα στο ίδιο περιβάλλον, να ανακαλύπτεις ότι κάτι δεν πάει σωστά, μετά από πολλά χρόνια. Μία αίσθηση αλλόκοτη τριβελίζει το μυαλό μου. Γιατί δεν το ανακάλυψα νωρίτερα;

Το λάθος αυτό θα μείνει χαραγμένο στη ψυχή. Νιώθω πως όταν φεύγω από εκεί που αισθάνομαι άνετα, το σκοτάδι πέφτει ολόγυρά μου ακόμα κι αν είναι μέρα. Τα μάτια μου υγραίνουν σε υπερβολικά γρήγορους ρυθμούς...

Και μετά...πίσω στη ρουτίνα και στην αντιμετώπιση του περιβάλλοντος. Πολλές μέρες...δεν μπορώ να συνέλθω. Δεν υπάρχει λύση.

Πρέπει να καταπιείς το πικρό αυτό σκοτάδι και να υποδυθείς το χαρούμενο εαυτό σου. Να κυκλοφορείς σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αν και όλα σου φαίνονται άγνωστα. Νομίζω πως έχω χαθεί σε μια καινούρια πόλη και δεν έχω τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους. Το χειρότερο είναι πως ακόμα κι αν καταφέρω να επικοινωνήσω δεν θα μπορέσω να καταλάβω.

Πλήρης κενό. Το μυαλό μου πλέον είναι  συνδεδεμένο αλλού, ωστόσο έχω καταφέρει να επικοινωνώ και στον παράλληλο άγνωστό μου κόσμο.



ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Πολλές φορές σκέφτομαι την έννοια πολλών λέξεων με τις οποίες μπορείς να παίζεις, αλλά βέβαια μερικές φορές μπορείς να τις εννοείς και άλλες φορές ίσως και όχι...Ας γίνει πιο συγκεκριμένο...Μάλλον μια λέξη με αρκετά διφορούμενο νόημα και φυσικά κάτι το οποίο σου αφήνει ένα σημάδι και όχι σωματικό αλλά ψυχικό. Ένα τραύμα που δεν επέρχεται ποτέ η επούλωσή του!!! Ο θάνατος, ή αν σκεφτώ η απομάκρυνση ενός αγαπημένου προσώπου ή μήπως και όχι;

Όλοι έχουμε περάσει μια παρόμοια στιγμή, την οποία ίσως και να μην ξεχάσουμε ποτέ μας. Έχει παραμείνει χαραγμένη στο μυαλό μας. Μπορώ να πω ότι είναι μια λέξη "μαχαίρι" άλλες φορές απλά πληγώνει και δεν αφήνει πληγή και άλλες φορές έχει τη δύναμη να αφήσει και ουλή. Πολλές φορές τα δάκρυα που κυλάνε είναι θεμιτά και αυθόρμητα. Ένα πρόσωπο από την καθημερινότητά σου έχει παραιτηθεί μόνιμα και δεν μπορεί να επιστρέψει, ένα άτομο το οποίο ήταν κοντά σου κάθε μέρα όλη τη μέρα και σε έκανε χαρούμενο χωρίς να κάνει κάποια ουσιαστική πράξη μόνο και μόνο που απλά ήταν μαζί σου και ας μιλούσε με 'άλλους φίλους ή συγγενείς. Μπορεί μερικές φορές να μην σου έδινε ακόμα και την παραμικρή σημασία, αλλά ποτέ δεν γινόταν αυτό απλά δεν μπορούσα να το καταλάβω και εκείνο το πρόσωπο το έκανε με το δικό του τρόπο. Μέχρι που όλα έγιναν στάχτη...εξαφανίστηκε σαν τον καπνό από το τσιγάρο!

Όμως, έρχεται και η νοητικός θάνατος, είναι εκείνος ο οποίος μόνο με το μυαλό αξίζει να πεθάνει ένα άτομο για μένα...Τερματίζεις κάθε σου επαφή μαζί του, φτάνεις σε σημείο που να θες να το κάνεις να νιώσει άσχημα...Είναι η στιγμή που δεν αντέχεις πλέον όσα σου είχε κάνει και κάπως πρέπει να σταματήσουν όλα μια για πάντα...Είναι ένας θάνατος που δεν πονάει από το άτομο το οποίο το επιδιώκει  αλλά ούτε και το άλλο το άτομο διότι εκείνο έπαιξε μαζί του και το προκάλεσε...Είναι σαν το μην παίζεις με τη φωτιά γιατί κάποια στιγμή θα καείς. Αυτή είναι μια παρόμοια κατάσταση που όλοι την έχουμε ζήσει.

Μια λέξη που μπορείς τελικά να παίξεις και να καταλάβεις παράλληλα και το νόημα. Μια λέξη καυστική κι αν όχι μπορεί κάποιος να πει απρόσμενη και ανεπιθύμητη.