ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ

Μετά από τόσα χρόνια σου έρχονται πάλι συναισθήματα που είχες ξεχάσει και μάλιστα όχι τα ευχάριστα αυτά τα θαμμένα τα οποία δεν θες να ξανά βγουν στην επιφάνεια...
Καυτά ρυάκια λάβας κυλάνε από τα μάτια μου δεν καταλήγουν πουθενά, ωστόσο είναι ένα ξέσπασμα, ένα απρόσμενο συναίσθημα.. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε μου είχε ξανά συμβεί αυτό, από τη μια χαίρομαι που θυμήθηκα πως είναι αυτή η αίσθηση από την άλλη αυτός ο πόνος που σε τρυπάει όλο και πιο δυνατά όσο περνάει η ώρα είναι τόσο βασανιστικό.
Τα αναφιλητά, οι λυγμοί να αισθάνεσαι το βουνό που εκρήγνυται σαν κόμπο στο λαιμό μου να μην μπορώ να πάρω ανάσα... Το τρέμουλο και το δίπλωμα σε μια γωνία ενός δωματίου σαν να έχει μπει ένα δαιμονισμένο πνεύμα μέσα μου... Μα γιατί να είναι τόσο δύσκολο να με καταλάβουν οι άλλοι.
Αστραπιαίες ανόητες ή ίσως και όχι σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Μπορεί να είναι δευτερόλεπτα αλλά περνάνε. Τι μου συμβαίνει; Γιατί να μην το έχω ξανά περάσει αυτό τόσο δυνατά; Γιατί;
Μέχρι και ένας κλόουν κάποια στιγμή λυγάει δεν μπορεί συνέχεια να κάνει αστεία!!! Πρέπει να ξεσπάσω δεν γίνεται αλλιώς, έτσι και το κρατήσω θα εκραγώ!!!! Μήπως ένα χαρούμενο άτομο παύει να ζει τόσο χαρούμενα όσο συνήθιζε να ζει;
Θα το ξεπεράσω ή μάλλον πρέπει να το ξεπεράσω!!!