ΚΑΤΙ...ΣΑΠΙΟ

Τελικά ισχύει πως κάποιοι ηθοποιοί τρελαίνονται ψυχικά μόνο και μόνο από τις πολλαπλές και γρήγορες εναλλαγές συναισθημάτων.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην καθημερινότητα τη δική μου καθημερινότητα... Ξέρω ότι μέσα μου υπάρχει κάτι σάπιο κάτι ζοφερό το οποίο δεν μπορώ να αντιμετωπίσω. Καθημερινά το κρύβω, αισθάνομαι σαν να έχω τις αρχαίες προσωπίδες τη μια της κωμωδίας και τη χρησιμοποιώ όταν βρίσκομαι μπροστά σε κόσμο και εκείνη της τραγωδίας η οποία... Ίσως γίνεται ένα με το πρόσωπο μου. Ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω πολλά η μια λύση είναι ένα κύμα δακρύων να ξεσπά ανά σύντομα χρονικά διαστήματα μήπως ξεσπάσω και μου δώσει δύναμη να συνέλθω ή ένα "φάρμακο".
Το "φάρμακο" (και όχι δεν αναφέρομαι στα ναρκωτικά) αυτό έχω τη δυνατότητα να το παίρνω περιορισμένες φορές στο διάστημα ενός ολόκληρου χρόνου κι όταν γίνεται ξεχνάω τα πάντα, η ώρα περνάει απίστευτα γρήγορα είναι λες και οι δείκτες του ρολογιού το κάνουν επίτηδες και παίζουν μαζί μου, ενώ γνωρίζουν πως εκείνοι την ώρα έχω φτάσει την ψυχική γαλήνη και η σωματική μου υγεία αγγίζει την καλύτερη της στιγμή. Υπάρχουν όμως στιγμές που σκέφτομαι, "τι θα συμβεί αν τουλάχιστον μια φορά το χρόνο δεν το πάρω", δεν νιώσω τις θεραπευτικές του ιδιότητες και το μαύρο αυτό χρώμα με καταβάλει, πως θα συνέλθω;

Μέχρι στιγμής ακόμα ούτε έχω τρελαθεί, ούτε θέλω να σκέφτομαι αν όντως η έλλειψη του γλυκού μου "φαρμάκου" μπορεί να ξεπεράσει ή έστω να αγγίξει την απουσία του ενός ή παραπάνω χρόνου...