ΚΑΤΙ ΠΡΟΤΩΓΝΩΡΟ...

Μια μονάχα σκέψη μου για σένα μπορεί να αλλάξει τα πάντα, τρόπος σκέψης, συμπεριφορά... Η καθημερινότητα μπορεί να ξεφύγει από τη ρουτίνα ακόμα κι αν η σκέψη μου για σένα παραμένει και αυτή η ίδια. Πλέον υπάρχει ένας σκοπός, ένας στόχος για να επιβιώνω κάθε μέρα, να προσπαθώ να σε κερδίζω ακόμα περισσότερο. Βέβαια, δεν ξέρω αν τα καταφέρνω καλά, ωστόσο συνεχίζει και μου δίνει κίνητρο να προσπαθώ ακόμα πιο πολύ.
Το να ζητάς πολλά ίσως να αισθάνεσαι ότι λαμβάνεις λίγα, όμως όταν ζητάς μετρημένα και συγκεκριμένα πράγματα νομίζεις πως είσαι πλήρης και χαρούμενος. Μια αγκαλιά αρκεί, μπορείς να νιώσεις τα πάντα, το τι αισθάνεσαι ή ακόμα και το τι αισθάνεται το άλλο άτομο. Νιώθεις οικεία, όμορφα ένα περίεργο συναίσθημα, δεν είναι μια τυπική χαιρετούρα σε περίοδο εορτών που όλοι αγκαλιάζονται και ανταλλάσσουν ευχές, είναι κάτι το συναισθηματικά φορτισμένο.
Ίσως, ένα φιλί να άλλαζε τα πάντα...μπορεί να σε μαγέψει, να σε ταξιδέψει σε άλλα μέρη να βλέπεις πυροτεχνήματα να σκάνε γύρω σου και να παρακολουθείς όλα τα χρώματα που αναμειγνύονται.Να νομίζεις πως αυτό που ζεις είναι ένα ψέμα, ένα όνειρο, αλλά να μην μπορείς να επανέλθεις...
Καταλαβαίνεις το άλλο άτομο, γίνεσαι ένα μαζί του, μπορεί να μην έχεις τη δυνατότητα να νιώσεις όλη τη χαρά ή τη λύπη του ή την απογοήτευσή του, όμως για κάποιο ανεξήγητο λόγο πλέον αισθάνεσαι τα ίδια σε ένα μικρότερο βαθμό.
Σαφώς ένα από τα καλύτερα και πιο γνωστά ποιήματα είναι το  "Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη. Αν και ορισμένοι στίχοι προκαλούν τον πόνο και την οδύνη κάποιοι σου βγάζουν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, όμορφο...

[...]"Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη [....]

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά"

[...]

"Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς"

Άραγε είναι φυσιολογικό όλο αυτό που συμβαίνει....;

Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ

Μια λάθος στιγμή και μπορεί να σε κάνει να καταρρεύσεις.... Μια στιγμή αλήθειας, αλλά η χρήση των λέξεων αν και σωστή πολύ βιαστική!!!!
Μέσα στη μέθη των συναισθημάτων μπορείς να παρασυρθείς τόσο εύκολα και απρόσμενα και αν και νιώθεις σωστά δεν μπορείς να το πεις!!! Γιατί συμβαίνει αυτό; Αφού θέλω να το πω, γιατί αν πραγματοποιηθεί και όντως ειπωθεί να νιώσω μπερδεμένος, συγχυσμένος... ή ακόμα χειρότερα αγχωμένος και εσφαλμένος;
Μήπως η μέθη αυτή τελικά είναι πιο επικίνδυνη σε σχέση με μια τυπική...; Μήπως το αλκοόλ είναι πιο ασφαλές σε σχέση με αυτή τη ναρκωτική ουσία των συναισθημάτων;  Η επιλογή της ζάλης είναι δύσκολη και οι δύο είναι ανάμικτες... Η μία προσφέρει μια φυσιολογική ζάλη και επιθυμητή που την επιδιώκεις και η άλλη απρόσμενη με πολλά ανακατεμένα συναισθήματα!
Τι μπορεί να προσφέρουν και οι δύο μαζί...;;;; Ή ακόμα καλύτερα πως τις αποφεύγεις;
(αν και σύντομο κείμενο τα ερωτήματα ακόμα παραμένουν μέσα στο μυαλό μου και ακόμα χειρότερα ίσως πρέπει να απαντήσω τις δυο τελευταίες... αρχίζοντας με το τι προσφέρουν κι οι δυο μαζί...)

ΤΟ ΑΥΡΙΟ....;

Απρόσμενο και περίεργο συναίσθημα... θες να γελάς συνέχεια, αλλά φοβάσαι προσπαθείς να κρατηθείς διότι υπάρχει η πιθανότητα ή να σε περάσουν για μια διαταραγμένη προσωπικότητα ή να περιμένεις το απρόσμενο προς την σκοτεινή και οδυνηρή κρυφή πλευρά της ζωής... Τι πρέπει να κάνεις μήπως το ζήσε την κάθε στιγμή δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κοινότυπη φράση πλέον, μήπως πρέπει να γίνω πιο επιφυλακτικός, μήπως....μήπως....μήπως;

Η αίσθηση του ανανεωμένου, ευτυχισμένου, ή μάλλον του ευχαριστημένου γιατί ο ευτυχισμένος θέλει αρκετή προσπάθεια για να επιτευχθεί, είναι ένα σημαντικό απόκτημα. Ένας καπνός ευφορίας που ζαλίζει το μυαλό σου καθημερινά είναι σαν τη δόση του κάθε εξαρτημένου που τη ζητάει απεγνωσμένα, ωστόσο αν και εθιστικό δεν μπορεί να σου προκαλέσει σωματική ζημιά παρά μόνο κάποιες ευχάριστες και αναζωογονητικές νοητικές "ζημιές".

Ακόμα και το δωμάτιο που μπορεί να είναι ένα μικρό τετράγωνο και είσαι κλεισμένος στην κυριολεξία σε έναν κύβο, φαίνεται ως ένα απέραντο δάσος και για πρώτη φορά ανθισμένο και φωτεινό... Όμως είναι έτσι;

Πώς γίνεται να μην ανησυχείς για το αν από στιγμή σε στιγμή αυτό το δάσος πιάσει φωτιά και κάψει κάθε καινούριο και καταπράσινο σημείο του και το κάνει ένα ζοφερό μαύρο που για να "επουλωθεί" χρειάζεται μήνες ή καλύτερα χρόνια αλλά δεν θα ξανά αποκτήσει ποτέ την παλιά του ομορφιά.

Από την άλλη, τι γίνεται αν αυτός ο καπνός που σε ταξιδεύει και σε μαγεύει, γίνει ένας αποπνικτικός μαύρος καπνός που δεν μπορείς πλέον να ζήσεις και το δωμάτιο με τη σειρά του αρχίζει και στενεύει....

Κάπου εκεί είναι το σημείο που πρέπει να σκεφτώ να ζω τελικά την κάθε στιγμή αποκτώντας εμπειρίες οι οποίες μπορούν να χαραχθούν μονίμως στο μυαλό μου, στη ψυχή μου; Ή να προσέχω την κάθε μου κίνηση και να είμαι επιφυλακτικός για το τι έρχεται την επόμενη μέρα, χωρίς να πληγωθώ, χωρίς να υποστώ άλλη μία επώδυνη στιγμή, χωρίς να αναζωπυρώσει το μίσος και το σκοτεινιασμένο νέφος μέσα μου;

Γιατί μπορεί να γίνει τόσο απρόσμενο το αύριο;