Η ΒΡΟΧΕΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

Είναι δυνατόν τελικά... στη ζωή αυτή να είσαι ή να νιώθεις αποτυχημένος, να αισθάνεσαι συνέχεια ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι σωστό, ότι το πιστεύεις βαθιά μέσα σου πως δημιουργείς κάτι υπέροχο και μέσα σε δεύτερα όλα γκρεμίζονται και ξαφνικά παγώνεις.
Ήρεμα τα πάντα γύρω μου, μια ευεξία με έχει γεμίσει μια από τις σπάνιες πλέον στιγμές της ζωής μου. Έξω, η βροχή δεν σταματάει και συνεχίζει ενώ δυναμώνει. Φωτίζει κάθε στιγμή με έναν κεραυνό τον ουρανό σαν κάποιος να αναβοσβήνει το φως. Το σπίτι τραντάζεται με κάθε δυνατό κρότο κάποιας βροντής. Αν και η ευεξία που διέθετα με όλη την καταστροφή που συνέβαινε έξω ήταν αντίθετες έννοιες, δεν άργησα να νιώσω κι εγώ έναν κεραυνό να με χτυπά.
Ήμουν χαλαρός, για πρώτη φορά πίστευα πως όλα ρέουν όμορφα χωρίς κανένα απρόοπτο, μέχρι που κάτι απρόσμενα με χτύπησε. Από εκεί που τα πόδια μου με βαστούσαν, ήμουν δυνατός ένα χτύπημα και μόνο με έκανε να λυγίσω και να μείνω στο πάτωμα, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ψυχικό. Είναι σαν να μη σταματά να σε πιέζει κάτι δυνατά αλλά όχι να σε χτυπά ένα έντονο σπρώξιμο μέσα σου να θες να δυσανασχετήσεις και να μην μπορείς, να μην υπάρχει διέξοδος του πόνου και να τον νιώθεις να ρέει μέσα στο ίδιο σου το αίμα σε κάθε φλέβα του κορμιού σου και να σπαρταράς να προσπαθείς να σωθείς... και να μην μπορείς.
Για ακόμα μια φορά είναι που νομίζεις ότι έχεις περάσει αρκετά και μαζεμένα και κάνεις ένα διάλειμμα, αλλά δεν το περιμένεις και ξάφνου μια έκπληξη γίνεται δυσάρεστη. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να το ξεπεράσω και να παίξω και σε αυτό τον ρόλο που μου έθεσε η ζωή αυτή... Περιμένω με προσδοκία τις επόμενες ψυχολογικές θεατρικές μου παραστάσεις... και τουλάχιστον ελπίζω να ναι λίγο πιο εύκολες!!!