ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Μόνο και μόνο ένα συναίσθημα είναι υπεύθυνο για το τι θα ακολουθήσει...
Με το πέρασμα του χρόνου νομίζεις πως θεραπεύεσαι αλλά ξαφνικά κάτι συμβαίνει και επιστρέφεις στη ζοφερή μιζέρια που σε κατέλαβε πριν καιρό. Είναι σχεδόν απίστευτο να πιστέψεις πως όντως γίνεται να έχουν τελειώσει τα δάκρυα ή μάλλον να είναι κατά κάποιο τρόπο φυλακισμένα και να υγραίνουν τα μάτια σου αλλά να μην μπορείς να δακρύσεις.
Πώς έχεις τη δυνατότητα μετά να εκφραστείς, να λυπηθείς, να μπορέσεις να απομακρύνεις το μαύρο πέπλο που σε περιβάλλει και να αισθανθείς καλύτερα; Δεν μπορώ να το πιστέψω πλέον πως όταν πονάς για ένα άτομο ή μάλλον σε κάνει να πονάς μπορείς να καταλήξεις πλέον στο άλλο άκρο αυτό που για μερικούς είναι η αναισθησία ή η αδιαφορία. Αλλά όταν έρχεται μια ανάμνηση ντυμένη στα μαύρα με ένα μακρύ μαλλί, που όταν το παίρνει ο άνεμος προσπαθεί να σε πνίξει είναι η στιγμή που τρελαίνεσαι και αρχίζεις να αναρωτιέσαι πάλι όλα όσα συνέβησαν από την αρχή! Έπρεπε να γίνουν; Μήπως έφταιγα; Δεν γίνεται...όλα είναι ξεκάθαρα, ευτυχώς η λογική μου είναι ακόμα έγκυρη, είναι η μόνη που μπορεί να με επαναφέρει από το ανελέητο και σκοτεινό δάσος μέσα στο οποίο τριγυρνάω...
Προσπαθώ να το προσπεράσω και να μη με επηρεάσει ποτέ ξανά αλλά πάντα κάτι επιστρέφει...Ίσως πρέπει να γίνει μια αλλαγή και αυτή τη φορά καλό θα ήταν να είναι ριζική, είτε από το πλευρό μου είτε από την άλλη, την απρόσιτη πλευρά. Το σίγουρο είναι ότι ακόμα στέκομαι όρθιος και έχω ακόμα δυνάμεις για να το παλέψω, δεν θα λυγίσω εύκολα!!! Θα είμαι εδώ...

Ή μήπως.....

Όπως λέει και το σχόλιο στο τραγούδι "τα αντίο είναι δύσκολα"